Het Souvenir Drama

In de laatste week van de vakantie breekt het angstzweet uit. Op twee voorhoofden parelen de druppeltjes. Ga jij? Ga ik? Moeten we samen? Waarheen? Voor wie? En, het allerergste, wat dan?

Noem het een blinde vlek. Veroorzaakt door een mutatie in de genen, een vervelend knoopje in de DNA-streng, een ontbrekend eiwit, een afwijking in chromosomen, geen flauw idee. Al bij gewone cadeaus struinen we in blinde paniek door het warenhuis, de betere boekhandel, de bloemist, de slijter, alle tuincentra in een straal van 30 kilometer, elk voorradig seizoensprogramma van omliggende theaters en de complete bol.com. Maar zou de jarige dit zelf ook echt een verrassend present vinden? Zucht. Verder maar weer.

Er bestaan natuurtalenten. Zus A. bedenkt of vindt, gesteund door zwager S., altijd weer de grappigste, decoratieve, goed bruikbare of onverwachte presentjes. In de meeste gevallen ook nog eens in een combinatie van die geslaagde eigenschappen. Gut, wat leuk, roept de ontvanger steevast, hoe kom je daar nou op? Of aan? Nou, zegt zus dan bescheiden lachend, ik scharrelde vorige maand over een rommelmarkt in Utrecht, en toen zag ik dit en dacht: dat is nu typisch wat voor jou. Oh, ja, tsjonge, wat attent, en wat alert, ook. Dankjewel.

Hier gaan wij al fiks de mist in. Het cadeaucentrum in onze hersenen staat standaard uit. Alleen de dagelijkse blik op de verjaardagskalender kan dit deel van het brein activeren. De kalender hangt dan ook, zoals in Nederland het merkwaardig gebruik is, op een plek die we in elk geval dagelijks bezoeken. Maar het feitelijk speurwerk wordt, na moeizame voorbesprekingen, verworpen suggesties, licht gekreun en de stille hoop dat het feestvarken een bijdrage in contanten blieft voor iets heel duurs, pas op een laat moment ingezet.

Nooit scharrelen wij over rommelmarkten te Utrecht, of vergelijkbare koopgelegenheden, en denken dan opeens: dát zou leuk zijn voor die en die, hoewel die en die pas over acht maanden aan een cadeautje toe is. We kijken er overheen, er floept geen lampje aan, het betreffende hersencentrum snurkt in diepe slaap. Ja, zeven maanden later bedenken we dat het geestige of handige gevalletje wat we toen zagen, best wel geslaagd was geweest als bijdrage aan het feestje van die en die. Te laat. 

Zinloze voorwerpjes van paars glas

Problematisch zou dit niet zijn met de instelling van oma Rotterdam, vrolijker nagedachtenis. De hele familie was het er over eens dat deze grootmoeder gespeend was van elke smaak. Ze had niet eens een slechte smaak, ze had gewoon in het geheel geen smaak. En dus kwam ze steeds weer blijmoedig aankakken met zinloze voorwerpjes van paars glas, tenenkrommende houten frutsels met glitterende spikkels, kleurrijke afbeeldingen van onduidelijke taferelen in goudgekrulde lijstjes, handige plastic hulpjes in de keuken waarvan doel, nut en gebruiksaanwijzing volstrekt onduidelijk bleven.

Dit alles in de overtuiging dat de gelukkige ontvanger de prullaria net zo geweldig zou vinden als zij zelf bij de aanschaf had gevonden. De hele familie beschikte per huishouden dan ook over een speciale oma-doos, waar na haar vertrek de goedbedoelde rotzooi in werd gekwakt. Bij een volgende visite werden hier blindelings wat spulletjes uitgevist, die her en over de vertrekken verspreid haar blij deden constateren dat wij toch maar in onze nopjes waren met haar geschenken. Een even praktische als laffe instelling. Na haar overlijden moeten er tweedehandswinkels in het hele land verbijsterd zijn door de plotselinge aanvoer van zo veel onvoorstelbare ongein.

Het probleem dat wij flutspul herkennen als wij flutspul zien, speelt in de vakantie een nog ontregelender rol dan in het doordeweekse verjaardagsgedoe. De situatie op zich is overzichtelijk. Je bent vier weken in een warm buitenland, de ene buurman ontfermt zich over de post en het gazon, de andere buurvrouw vindt het aardig de kas en borders te bewateren, een goede vriendin ontfermt zich over de binnenplanten en controleert of er na de onweersbui geen koelkast wegens stroomstoring is uitgevallen dan wel geheel spontaan een vlooienplaag is uitgebroken.

Dit dient gehonoreerd. En als we dan toch een aardigheidje zoeken, ligt het voor de hand ook dochter, schoonzoon en de drie koters met iets te verrassen uit genoemd warm buitenland. Drie weken genieten we onbezorgd, en dan schrikt er een cadeaucentrum in een van de hersenen wakker. De Souvenirs! Caca, zoals de Fransman zegt omdat hij principieel tegen shit is, waarheen, waartoe en, het allerergste, wat voor wie?

Lang losten we het op met geinige mokken

Lang losten we het probleem op met geinige mokken. Een mok komt altijd te pas. En overal zijn mokken te vinden met een lokale opdruk of een lachwekkende tekst in de taal van het warme buitenland. Tot  iemand ooit voorzichtig opmerkte dat het aantal mokken in haar keukenkastje een beetje de spuigaten begon uit te lopen, en natuurlijk was ze er steeds weer heel blij mee geweest, maar eh, nou ja, jullie begrijpen... Wij begrepen.

En stapten over op geinige T-shirts. Werkelijk briljant, vonden wij zelf. Een T-shirt komt altijd van pas. En overal zijn T-shirts te vinden met een lokale opdruk of een lachwekkende tekst in de taal van het warme buitenland. Tot  iemand ooit voorzichtig opmerkte... Wij begrepen opnieuw.

Van de samengestelde pakketten met levensmiddelen zijn we vrij vlot afgestapt. De bijzondere potjes en flesjes bleken sinds 1975 vrijwel altijd ook verkrijgbaar bij de luxere filialen van Albert Heijn, de grootgrutter die ons land zo nodig kennis moest laten maken met exotische hapjes en drankjes uit warme buitenlanden. Bedankt, hè, Appie. En de lokale likeuren en bittertjes in spectaculaire flessen, die op het terras en naast de tent in warm buitenland ongelooflijk lekker waren, hadden terug in de lage landen elke attractie verloren. Niet te zuipen, dat spul. Zij verdwenen overal diep in keukenkasten.

De finale oplossing kwam van de buren, voor wie wij in het voorjaar post en bloemen hadden verzorgd tijdens hun trip naar het Verre Oosten. Niks geen souvenirs. Buurvrouw kookte een bijzondere Thaise maaltijd, zoals zij die ter plekke hadden genoten. Het hielp hierbij geweldig dat buurvrouw ook voor de reis al een kei was in de oosterse keuken. Het was verrassend, smakelijk en gezellig. Dat gingen wij ook doen, alle souvenir-genomineerden een exquise diner aanbieden zoals dit wordt bereid in het door ons bezochte warme buitenland.

Buitengewoon geanimeerd waren alle barbecue-avonden, na thuiskomst. Barbecues? Jazeker, want we waren van een Souvenir Drama in een Ingrediënten Drama beland. Wat is typisch voor Frankrijk? Pens! Veel te ingewikkelde vissen met de kop er nog aan! Hersenen van beesten die misschien niet eens echt dood waren! En normale gerechten die de Fransen eten, eten wij hier ook al eeuwenlang, met dank aan de Nederlandse chef-koks sinds 1768. En hadden wij niet stuitend veel Fransozen zien barbecuen, doorgaans al startend tegen het middaguur?

Voor volgend jaar zal het probleem weer in volle omvang opduiken. Maar er is een troost. Dat drama dringt pas in de laatste vakantieweek tot ons door.

Laatst gewijzigd op 14-08-2015 om 09:01 uur