Met razende tractor door de kerstnacht 

Albert Heijn praatte ons tegen Kerstmis de put in. Brassband De Bazuin zou ons er weer uit trekken. Het was in die stille nacht immers zo ontroerend mooi. Toch liep het heel anders af. 

Meer dan 170 tips, recepten en cadeaus voor onvergetelijke feestdagen. Dit beloofde de ondertitel van Home Made Kerst, het decembernummer van Allerhande. Al jaren is deze reclamefolder van Albert Heijn een glimblad dat niet misstaat naast de Psychologie Magazine, de Happinez en de Waterkampioen op de salontafel. Voor de laatste glossy van het kalenderjaar pakte de grootgrutter extra uit. In 238 pagina's – er moeten klanten zijn die nog nooit een boek van deze omvang hebben gelezen – helpt deze uitgave de worstelende clientèle richting feestdagen. 

Nee hoor, we doen het dit jaar rustig aan, namen we ons weer voor nadat Sinterklaas was opgehoepeld. Simpel. Zoals altijd. In de voorkamer een echte boom met kluit die in maart natuurlijk langzaam afsterft naast de rododendron, de ledverlichting rond de paal die het afdak boven de voordeur steunt, het obligate maar altijd meevallende familiebezoekje, een etentje met vrienden op tweede kerstdag en dan opgewekt richting oliebollen. Geen gestress, tijd voor een boek en bezinning. 

Ik had het kunnen weten weten toen ze een week geleden aan de keukentafel zeker drie kwartier verdiept bleef in Appie's boekwerk. Boven haar hoofd zag ik de voorgenomen eenvoudige aanpak verdampen. Die was vastgesteld op niet te veel gedoe voor het hoofdgerecht (nee joh, het gourmetstel ligt voor het grijpen, in de garage) met eenvoudig voorafje (je vond die preisoep toch lekker, laatst?) en traditioneel toetje (als jij dan weer de kersen zonder pit in een koekenpan bakt, gooien we die over het ijs heen), en dat ging hem met dank aan AH opnieuw niet worden. 

Nergens meer te vinden dragondressing  

Wat vind jij van gepekelde fazant met cranberry-whiskysaus, wilde ze weten. En dan zouden we vooraf een gerookte-forelpuree met dragondressing en asperges kunnen doen. En in plaats van die suffe kersen een kastanje-chocoladedessert. Dat klinkt toch lekker? De foto's waren inderdaad prachtig. Maar ik voorzag dagen paniek, gedrang in onze kleine en dus overvolle AH-dorpssuper, nergens meer te vinden dragondressing, verbeten koppen in de keuken, een gemelijk zwijgen na afloop, en vervloekte de bladenmaker in Zaandam. 

De sfeer herstelde toen ik vertelde over de gemeentelijke vergunning die dit jaar was verstrekt aan De Bazuin. De excellente brassband uit Oentsjerk, vorig jaar Nederlands kampioen, mocht wat burgemeester en wethouders betrof op pad in de kerstnacht. Van elf tot half twee, na afloop van de kerstnachtdienst, om kerstmuziek te maken in de straten van Aldtsjerk, Gytsjerk, Mûnein en natuurlijk het thuisdorp. Een dierbare herinnering dreef boven. 

Het zal een jaar of tien geleden zijn dat we in de nacht naar eerste kerstdag wakker werden van langzaam aanzwellende muziek. Over de straatweg naderde het geluid van koperblazers, een stemmig 'Nu zijt wellekome' rondstrooiend. Slaperig voor het raam staand zagen we een huifkar voorbij rollen, getrokken door twee kalm stappende Friese paarden. In de wagen zat een delegatie musicerende leden van De Bazuin. Het was in die stille nacht, ook voor gebrevetteerde ongelovigen als wij, ontroerend mooi. 

Het Golfje met boomboxen scheurde langs 

We besloten deze keer naar bed te gaan alsof we van niets wisten, zodat we opnieuw door de zacht nadere klanken zouden worden gewekt. Stiekem dommelden we steeds net niet helemaal in. Hoor jij al wat? Nee, dit bleek een passerende auto. Nu dan, in de verte? Nee, dat was het vertrekkende bezoek van een verre buur. Maar dit klinkt dan toch als een brassband, op nog flinke afstand. Het Golfje met de boomboxen scheurde enkele seconden later langs. 

Raak. Gestaag zwol het geluid. Dit moest De Bazuin zijn. We pakten de ochtendjassen en gingen voor het slaapkamerraam staan. Nog net op tijd om een tractor met aanhanger, waarop vaag wat figuren vielen te onderscheiden, op flinke snelheid voorbij het huis te zien denderen. Niks geen 'De herdertjes lagen bij nachte'. De zwijgende brassband werd kennelijk in hoog tempo verplaatst van dorpscentrum naar dorpscentrum. 

Ontgoocheld schoven we weer onder het dekbed. Maar wegsoezend schoot me de zin te binnen die het fraaiste kerstdiner, de zoetste kerstklanken overtreft. Een paar dagen geleden zat ik met Daphne op de kamervloer te spelen met de kartonnen boerderij plus toebehoren die Albert Heijn ooit als klantenactie uitdeelde. De logerende vierjarige kleindochter onderbrak opeens haar vrolijke gekwebbel. Vriendelijk nadenkend keek ze me aan. ,,Opa?'' Ja, lieverd? ,,Ik vind het wel jammer dat jij eerder doodgaat dan ik.'' 

Wat nou, Albert Heijn. Wat nou, De Bazuin. Mijn kerst kon immers al niet meer kapot. 

Laatst gewijzigd op 25-12-2015 om 13:58 uur