Glamping, de ondergang van de camping 

Ook de ANWB-site heeft er al een aparte categorie van gemaakt: campings zonder kinderen. Met een verontschuldigend introotje. 'Wat je er ook van mag vinden, kamperen zonder kinderen...'. Nou, wij vinden het heerlijk. Als het toevallig zo eens uitkomt. 

Het komt door de glamping. Deze samentrekking van glamorous en camping komt in de praktijk neer op kant-en-klare bungalowtenten, voorzien van gas, licht en stromend water, luxe bedden, een flinke koelkast, vloerbedekking, plafondlampen en andere flauwekul. Met kamperen heeft het niks meer te maken. Het enige verschil met de vakantiehuisjes en stacaravans honderd meter verder op het terrein zijn de wanden. Tentdoek in plaats van solide hout of metaal. 

Een slimmerik in de kampeerbranche bedacht de narigheid. Hij zag de snel slinkende groep dertigers met kleintjes die nog klassiek hun De Waard-tent optrokken, zestien houten haringen de grond in joegen en daarna op de gasbrander in het gras hun smakelijke eenpansmaaltijd gaar kookten. Zonder uitzondering waren dit sympathieke types, sociaal en beleefd, die hun kinderen ouderwetse kampeerdiscipline bijbrachten. Opruimen, je rommeltjes, en qua decibellen nu even dimmen, jongens. Leuke luitjes, steevast prettig als buren. 

Waar moesten ze alle spullen laten? 

Genoemde slimmerik zag dat in het drukkere seizoen zijn huisjes volliepen met jonge gezinnen, maar er nog kampeerhoekjes leeg bleven. En begreep dat het gesleep met de spullen een hindernis was. Waar moesten ze naast de buggy, bolderkar en andere kleuteraccessoires alle spullen laten? De tent, stokken, tafel en stoeltjes, waar de bagageruimte, het aanhangwagentje en de dakkoffer al vol zaten met kleren, speelgoed en noem maar op? Hij zette zijn eigen bungalowtenten neer, richtte deze riant in en trok een nieuw publiek. 

En zo zien we elk jaar meer van deze gezinnetjes. Waar moeder heeft bedacht dat het toch wel heel geinig is, zonder extra inspanning en met alle comfort, 's avonds dat geluid van klapperend tentdoek. Terug naar de natuur! Waarop pa moeizaam instemde, want hij heeft helemaal niks met kamperen. Ook niet met über-gerieflijk kamperen. Wat was er mis met die praktische vakantiehuisjes uit de voorgaande jaren? Nou ja, vooruit dan maar. Ter plekke aangekomen heeft hij al spijt voor het eerste koude biertje uit de zoemende koelkast is getrokken. 

Op de klapstoel met de notebook op schoot 

En daar zit hij, ongemakkelijk op een te lage klapstoel, 's morgens en 's middags met de notebook op schoot. In diepe concentratie, net als zijn vrouw drie meter verderop, op haar uitklapligbed, druk duimend op de mobiel. Passanten op het pad worden genegeerd, waar nog mee valt te leven. Maar ook de eigen kinderen krijgen amper aandacht zolang ze nog binnen gehoorsafstand heen en weer rennen. En die gehoorsafstand bedraagt bij moderne kindertjes circa 500 meter – het kan alleen nog maar gillen en schreeuwen. 

Natuurlijk is dit niet anders wanneer het stel toch had gekozen voor zo'n vakantiehuisje achter de coniferen, aan de andere kant van de camping. Even duf, even veel herrie. Maar daar vormen suffe ouders met krijsende koters een eigen biotoop. En had er op het kampeerveld, in plaats van die oneigenlijke glam-tent, weer een gepensioneerd zachtsprekend Zwitsers leraarsechtpaar met een bejaarde vouwwagen kunnen staan, dat vriendelijk de hand opsteekt naar de thuiskomende buren. 

U voelt hem aankomen. Een aparte categorie op de ANWB-site. Met een verontschuldigend introotje: 'Wat je er ook van mag vinden, kamperen zonder zeikerige senioren...'. Nou, het lijkt ons heerlijk. Want wij vormen die derde categorie. Het hele leven is geven en nemen. In dit geval: kamperen en laten glamperen. Vis ik wel vrolijk mijn bierflesje uit de plastic tas aan de scheerlijn onder de tak in de frisstromende rivier. En blijf die norse buur groeten.

Laatst gewijzigd op 21-05-2017 om 10:52 uur