Goochelshow in de brillenwinkel

Het voelt als in Egypte onderhandelen over de prijs van een toeristisch nepsouvenir. Je wordt gepiepeld waar je bij staat, maar kunt er niet echt de vinger op leggen. Een bezoek aan de brillenwinkel.

Het gepruts met een solide bril voor de verrekijk en veertien rondslingerende leesbrilletjes à €1,50 uit de Big Bazaar werd vervelend. Een deugdelijke multifocale bril leek al een poosje de oplossing. De verplichte oogmeting voor de hobby, die zich hoog in de lucht afspeelt, bevestigde dat ingrijpen van een opticien onvermijdelijk werd. Je mag in de cockpit niet voortdurend in een binnenzak grabbelen voor het leesbrilletje, als een klein metertje op het dashboard voornamelijk vaag is.

Bij de gecertificeerde vakvrouw die de verplichte meting uitvoerde, vroeg ik daarom direct maar een offerte voor een multifocale bril. In de klassieke winkel, met de familienaam op de gevel en dus niet aangesloten bij een keten, stond er na enig gereken een kleine €1100 op het kladblok. Eh, zei ze, dat is dus exclusief het montuur. Ik haalde diep adem en loog dat ik nog van me zou laten horen.       

Rennend heb ik de winkel verlaten

Rennend heb ik de winkel verlaten. Vooral omdat ik twéé identieke brillen nodig heb. De Luchtvaartinspectie weet dat piloten voortdurend op 5000 voet hoogte brillen uit het zijraam laten vallen, en eist daarom de aanwezigheid van een reserve-exemplaar. Eenmaal thuis schoot me een tv-reclame te binnen van een prijsvechtende brillenboer. Altijd de tweede bril gratis! Dat zou de ellende, van welke omvang ook, halveren.

Volgens de website was de oogmeter in elke vestiging gediplomeerd, wat danig geruststelde. Maar iets dieper graven op het internet werkte weer enorm verontrustend. Samengevat: brillen worden spotgoedkoop geproduceerd in landen met verbluffend lage lonen. Hooguit een kwart van de verkoopprijs gaat op aan de glazen en het montuur. Verkoop (winkel, personeel, apparatuur) en reclame vergen de helft van de nota. Blijft over een kwart als marge.

Tommy Hilfiger moet juist mij betalen

Wat maakt die bril dan zo mallotig prijzig? Bij de zelfstandige opticien het vakmanschap en de service, bij de ketens de extra's bovenop die spotgoedkope basisbril. En bij beide het modieuze merkmontuur, voor de trendy klant die graag met de naam van Tommy Hilfiger op beide pootjes pronkt. Terwijl Hilfiger en soortgenoten juist mij zouden moeten betalen, voor het rondkeutelen met reclame voor hún kleding, schoenen en tassen. Nee, goedkope opticien, offreer maar met een huismerkmontuurtje.

Hij kwam uit op €378, plus dus de tweede varifocaal gratis. Na afspraak, meting en aanschaf beliep de nota €498. Die €120 extra had hij er bijgegoocheld met net een wat deugdelijker montuur, net een wat breder leesgedeelte, fijne ontspiegeling en beschermende coating. Die er natuurlijk op de tweede gratis bril wel apart moesten worden bijbetaald. Tevreden kijk ik nu rond. Maar in Egypte had ik tenminste nog het gevoel dat ook de lachende souvenirverkoper wist wat we prijstechnisch gezellig aan het dollen waren.

Misschien moet de brillenketen aan zijn tv-disclaimer toevoegen: let op, u wordt gepiepeld. Het zou de breed gedeelde brillenfrustratie voorkomen.

Laatst gewijzigd op 22-07-2017 om 20:14 uur