Nieuwe crossgender: de LEBK

Jongetjes moeten weer de kans krijgen om stoere spelletjes te doen. Vinden de reclamemensen, die de Sire in de lucht houden. Eenmaal groot en stoer mogen ze niet meer als meneer worden aangesproken, vindt een bonte verzameling mafketels. Het worden zware tijden voor kleinzoon Thomas. 

Hij is tweeënhalf. Een engelachtig koppie boven een tenger lijfje. Superlief en altijd blij. Met alles en iedereen. Bovenal met zijn tweelingzus Anniek. Hoewel, of misschien omdat, het tegenpolen zijn. Zij is stevig, sterk, stoer, met standaard een frons in de blonde wenkbrauwtjes. En driftig als iets niet mag of lukt. Ze klimt resoluut op de trampoline, kan met dank aan haar gewicht al een beetje springen, en klautert of duvelt er weer af. In het laatste geval schudt ze even geagiteerd het hoofd, en gaat onverstoord door met wat ze van plan was.

Broer kan in de zandbak zorgvuldig zand in een glazen potje scheppen, dit netjes afstrijken, het potje voorzichtig omkeren, leegschudden en opnieuw beginnen. Als de oppas-opa hem naar binnen ziet verdwijnen, hoeft er niet lang gezocht te worden. In de speelhoek staat het jongetje innig tevreden te rommelen in de luxe kleuterkeuken. Met pannetjes, en plastic boterhammetjes, en de nepmagnetron waar je iets in kunt leggen om het er weer uit te halen. Wat doe je? 'Ikke koke'. Heel goed, ventje. 

Als meisje op brommers scheuren

Ooit verklapte de toch onmiskenbaar vrouwelijke oud-collega R. dat ze als meisje vooral jongensdingen deed. Op de brommer door het dorp scheuren. In bomen klimmen. Appels stelen. In die tijd werden zulke meisjes waarschijnlijk glimlachend 'wildebrasjes' genoemd. En als een knaap, in plaats van met vriendje ferm te zijn, liever binnen zat te kleuren, heette hij 'een stille jongen'. Brommer en kleurboek waren uitingen van zelfstandige karakters. En daarmee waren de kousen af.

Nu wil de Stichting Ideële Reclame dat jongens weer met een houten geweer de zandbulten van de wijk-in-aanbouw op worden gestuurd. Zonder rubberen tegels, kniebeschermers, en een mobieltje om elk half uur door bezorgde mama gebeld te kunnen worden. Over meisjes zegt de campagne niks. Die moeten kennelijk de woeste zandbulten mijden. Omdat ze geacht worden braaf thuis in een roze jurkje te zitten borduren? Knots. Dat ga ik mijn kleinzoon en -dochter niet aandoen. Gelukkig, of beter: vanzelfsprekend, denken hun ouders er net zo over.   

Als het maar een goed hartje heeft

Fysiek zijn Thomas en Anniek respectievelijk een meneertje en mevrouwtje. Kan ik steeds weer vaststellen wanneer de rijk gevulde luiers voorzichtig van de billen zijn gepeuterd, en opa voor het boenwerk vooral behoefte aan een staalborstel krijgt. Zij kunnen zich, tussen de oren, later desgewenst aansluiten bij een van de letters uit de LHBTQIAP-gemeenschap. Lesbienne, homo- of biseksueel, transgender, queer, inter-, a- of panseksueel, het zal opa worst zijn, als het maar een goed hartje heeft.

Maar met uitzondering van de omgebouwde transgenders en de inter-afdeling, met geslachtelijke kenmerken van beide seksen, blijven bij alle keuzen de kleinkinderen fysiek een mannetje respectievelijk vrouwtje. Het zou van gezond want praktisch verstand getuigen om ze dan tezijnertijd ook gewoon als meneer schuine streep mevrouw aan te spreken. Te verwijzen naar de toiletten met een H of D. En in het paspoort simpel een M of V te noteren, dit alles desgewenst na een discrete check in de onderbroek.

Waarbij ik, het maakt in aantal letters nu toch niet meer uit, pleit voor een extra categorie. LEBK. Lief En Blij Kereltje. Thomas heeft er recht op.

Laatst gewijzigd op 05-08-2017 om 16:43 uur