Met dank, dokter, voor de rondleidingen door het MCL 

De kennis had zijn vriendengroep al eens gewaarschuwd. Hij was voor een kleinigheid naar de specialist verwezen, en vond zich op enig moment voor de zoveelste keer terug op de zoveelste afdeling van het Medisch Centrum Leeuwarden. Soms, zo raadde hij aan, moet je even heel vriendelijk tut-tut-ho-ho zeggen. Een prima advies. 

Het begon simpel, dit voorjaar. De fouragehandelaar vroeg of ik zelf even die twintig pakken stro uit de loods wilde plukken, want hij had het druk. Tuurlijk. Ik klom op de hoge stapel, gooide de boel naar beneden, stapelde hoog op in de paardentrailer, sleepte ze er thuis uit en werkte het loodzware spul andermaal omhoog in de stal. Tevreden stelde ik als gecertificeerd roker weer vast dat mijn longen niet eens stonden te hijgen, na de klus in stevig tempo. 

Wel raar: een paar uur later werd ik misselijk. En bleef dit een etmaal, met lichte braakneigingen zonder feitelijke uitstoot. Vermoeiend en slecht voor de nachtrust. Daarna voelde de patiënt zich weer fit en kiplekker. De huisarts, op partners aandrang toch maar bezocht, beklopte en beluisterde, mat diverse zaken en maakte een hartfilmpje. Alles in orde. Maar een wat grondiger onderzoek door de specialist leek haar verstandig. Ik ben een brave jongen en ging. 

Gezondste patiënt van de week 

De cardiologe in het MCL feliciteerde mij na een lange ochtend van vooral wachten op het volgende onderzoek en de uitslagen. Ik kon, grapte ze die vrijdagochtend, als ik dat wilde een oorkonde krijgen als gezondste patiënt van de week, op haar afdeling. Fijn. Terwijl ik thuis vertelde dat alles tot wederzijdse opluchting was afgerond, belde mevrouw dokter alsnog. Op de thoraxfoto die zekerheidshalve in het arrangement was opgenomen, had de longarts een piepklein ongerechtigheidje bespeurd. Nieuwe afspraak. 

De longarts bleek over mijn longen amper te klagen. Wel wees hij op een minimale verdikking van een spier waarmee de longen aan mijn chassis zijn bevestigd. De volgende afspraak was derhalve voor een CT-scan. De zwartwit-uitslag was niet verontrustend: het millimetertje weefsel te veel kon aangeboren zijn, of een litteken van een eerdere longontsteking, dan wel narigheid door langdurig werken in de mijn, gretig inademen van asbest of lekker schilderen met giftige verf. Nee dokter, echt allemaal niet. 

Definitief afscheid nemen was er evenwel niet bij. De longarts beschikte ook nog over een apparaat, dat in kleur duidelijk kan maken aan welke longziekten ik allemaal lijd. Geel was COPD, rood was kanker, en zo nog een heel spectrum aan akelige afwijkingen. Prachtig, dokter, maar ik leed toch nergens aan? Nee, maar ja, nu ik er toch was. Hij was zichtbaar teleurgesteld. We accordeerden op een middenweg: geen kleurenfoto, wel een tweede zwartwit-scan na een half jaar. Ter controle. Vooruit, u hebt er voor doorgeleerd, specialist. 

Niks om ongerust over te worden 

De controleplaat, onlangs op het scherm in het MCL-spreekkamertje, was geruststellend. Het verdikkinkje zat er nog precies zo. Niks aan de hand, dus over een jaartje opnieuw controleren, veiligheidshalve. Okee. Maarre, eh, bij het goed bekijken had hij ter hoogte van een nier wel iets gezien, wat mogelijk een cyste zou kunnen zijn. Helemaal niks om ongerust over te worden, hoor, maar als hij mij was zou hij er toch door een collega naar laten kijken. Het onderzoek zou met weer een vernuftig apparaat slechts vijf minuten nemen, dus toch even een volgende afspraak regelen? 

Ik heb het aanbod vriendelijk afgewezen. Dat was, sprak hij ernstig, dan wel mijn eigen besluit. Inderdaad, dokter, ik snap de groeiende claimcultuur. Maar ik hoef geen erelid van het MCL te worden omdat ik ooit even misselijk was. En omdat elke specialist in het lichaam, dat ik al 66 jaar stevig maar tot volle tevredenheid gebruik, onderhand grif de nodige ongerechtigheidjes zal aantreffen. En prachtige techniek heeft om zulks diepgaand te onderzoeken. Hij zei mij te begrijpen. 

Bij de warme handdruk greep ik de gelegenheid mijn dank te uiten voor de inmiddels uitgebreide rondleidingen door het MCL. Hij grijnsde. Mijn zorgelijke vermoedens over de voortdurend stijgende kosten in de gezondheidszorg heb ik maar beleefd glimlachend ingeslikt.

Laatst gewijzigd op 27-08-2017 om 15:08 uur