De liefde ontrafeld met dans in het zand

Als de voorstelling voor even ontaardt in uitgeschreeuwde frustratie laat dit de toeschouwers van ‘Wachten op de Liefde’ van de Dansdivisie niet ongemoeid. Deze dansavond in het Leeuwarder Bos is allerminst eentje van ‘en ze leefden nog lang en gelukkig.

De omgeving van het Leeuwarder Bos is verlicht met lampen van diverse kleuren, met rood als overheersende kleur. Rood is de kleur van de jurken van de dansers, van de overhemden van dichters Elmar Kuiper, Sygrid Kingma en Arjan Hut. Rood als de kleur van de liefde. Volgens choreografe Marlien Seinstra is het thema voor de meeste mensen al te herkenbaar. We wachten allemaal op de liefde.

We hunkeren, raken vertwijfeld, worden boos om ons er uiteindelijk bij neer te leggen, dat heel wellicht het ideaalbeeld van onze jeugd op fabels is gestoeld. Daarmee is Wachten op de Liefde geen romantische voorstelling.

De dansers komen in hun fel rode jurken het veld op in het Leeuwarder Bos. Licht onheilspellende muziek van Peter Sijbenga weerklink. Eerst afwachtend in het gras, langzaam aanvullend uit het bos. Aan de wachtende houding komt pas een eind als dichter Elmar Kuiper begint voor te dragen.

In zijn prachtige Fries heeft hij het publiek al snel in de macht. Dan dienen de toeschouwers zich om te draaien op hun boomstammen en het toneel verschuift naar een kleine zandvlakte. Het werken op lokatie vraagt veel van de dansers. Zeker als het even licht druppelt.

Het voordeel is het snel intredende donker, waardoor verlichting en rook een fraai effect geven. Soms al te feeëriek, maar in de vaak heftige uitingen wordt dit meer dan voldoende gecompenseerd.

Bos

Waarom het Leeuwarder Bos? Voor Marlien Seinstra kleven speciale herinnering aan het bos. Als jong meisje plantte ze de eerste bomen van dit mooie stukje wildernis ten Noorden van Leeuwarden. Zoekende naar de een locatie voor haar nieuwe dansstuk kwam ze al snel op het nieuwe bos.

Ook omdat het voor de meeste Leeuwarders een volstrekt onbekend fenomeen is. Het heeft veel voeten in aarde gehad de geldschieters te overtuigen, maar het resultaat is uiteindelijk verbluffend.

Pramen

Het publiek, aangevoerd op pramen, is stil, soms een enkel gegniffel, maar ook schrik. Zeker wanneer de dansers de frustratie over de liefde over het publiek heen schreeuwen. Dan deinzen ze even terug. Maar er is ook het moment van ontroering, als uit de bossen het ontroerende geschreeuw van een man klinkt: Ik hâld van dy.

Elmer is niets ontziend in zijn gedachten met een sterk erotische aard. De dansers maken ook weinig geheim van wat ze uitdrukken met hun bewegingen. Toch verzacht de schoonheid van het tafereel de harde taferelen. Het bos blijkt een schitterend podium.

Als uiteindelijk de dansers het zand van het podium tussen de vingers laten wegglippen als de verloren ideale liefde, komt het publiek even tot adem. Dan barst het uit in een klaterend applaus. Ongedeerd door de optrekkende kou, hebben de toeschouwers ademloos gekeken naar dit zo heftige, vertederende en soms confronterende tafereel.

In de praamvaart op de terugweg wordt er druk nagepraat. Het enthousiasme over het geheel is groot. ,,Waarom hebben we dit niet op Oerol gezien?’’ Tja, Leeuwarden kan even mooi zijn. Het is de verdienste van Marlien dat ze dit heeft laten zien. De première is in ieder geval geslaagd.

De voorstelling Wachten op de Liefde is nog te zien tot en met zondag 11 september. Kaarten zijn bij de boot te kopen voor €19, 50 of bij de VVV. Meer informatie op www.dedansdivisie.nl